داستان این انیمیشن موزیکال کمدی در جهان حیوانات روایت میشود و درباره یک مسابقه استعدادیابی خوانندگی است. داستان آن درباره خانوادهای ناشنواست که فقط دختر کوچکشان شنوا است. گوشه بوسلیک در دستگاه نوا و گوشهای به نام ابوالچپ» که در دستگاههای راستپنجگاه و همایون وجود دارد، از لحاظ ساختار با ابوعطا شباهت دارند. همچنین گاه گوشههای کرشمه، دوبیتی و بستهنگار نیز به دلخواه خواننده اجرا میشوند. این کتاب در 82 صفحه شامل تقریباً همه اصطلاحات و معانیای است که در موسیقی کلاسیک استفاده میشوند. موسیقی کلاسیک اصطلاحی عام است که به موسیقی هنریِ اروپا گفته می گویند. توجه به این اشاره مهم اولیه برای مواجهه با مباحث این کتاب ضروری است چراکه با قرار گرفتن در سیر مباحث مطروحه پی می بریم که مؤلف نه تنها موسیقی را عاملی در جهت کمال نفس و لطافت روح نمی داند بلکه معتقد است اشتغال به آن منافی حیات معقول انسانی است. هرمز فرهت با اشاره به این تفاوتها، ذکر میکند که تنها دلیل این که حجاز جزئی از ابوعطا دانسته میشود (و نه برعکس) این است که در موسیقی ایرانی سیر کلی اجرا از نتهای بمتر به زیرتر است و در نتیجه قطعات با ابوعطا شروع شده و بعد به حجاز میرسند و به همین دلیل نامشان را از گوشهای که از آن شروع شدهاند، میگیرند.

کتاب شعر و آواز

حجاز گوشهای مفصل است که از نظر اهمیت با ابوعطا برابری میکند و حتی در موسیقی ترکی و عربی به عنوان یک مقام موسیقی شناخته میشود و کاربرد فراوان دارد (اگر چه فواصل آن با گوشههای حجاز و ابوعطا در موسیقی ایرانی یکی نیست). گوشهٔ حجاز از نظر نت شاهد و نت خاتمه با آواز دشتی (که آن هم از متعلقات دستگاه شور است) یکسان است و از نظر احساسی نیز تا حدی به آن نزدیک است. مهمترین وجه تمایز این دو آن است که در دشتی نت شاهد (درجهٔ پنجم شور) نت متغیر بوده و در حالت پایینرونده ربع پرده بمتر میشود اما در حجاز این نت کمتر حالت متغیر دارد؛ همچنین، درجهٔ سوم شور در حجاز اهمیت بیشتری دارد تا در دشتی. پایان آواز ابوعطا با فرود به دستگاه شور همراه است که این خود مهمترین دلیل است برای آن که آن را وابسته به دستگاه شور میدانند. مهمترین گوشههایی که در ابوعطا اجرا میشوند، عبارتند از سَیَخی، حجاز، چهارباغ و گَبری (که همگی جزو گوشههای دستگاه شور هستند). استفاده از آواز ابوعطا در موسیقی بومی ایران بسیار رایج است و بخشی از موسیقی مذهبی نیز در این آواز (به ویژه در گوشهٔ حجاز که حس و حال عربی» دارد) اجرا میشود.

فروشگاه کتاب موسیقی

پس از اتمام سرایش شاهنامه، دوران حکومت غزنویان آغاز شده بود و جوانی و ثروت فردوسی نیز، از دست رفته بود.فردوسی شاهنامه را با الهام از حس ایراندوستی و اخلاق گراییاش سرود و هرگز برای به نظم در آوردن آن رو به تملق از پادشاهان نیاورد. به گزارش گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دی ماه ۱۴۰۱، مجوز ۱۶۸ تک آهنگ، ۱۳ آلبوم موسیقی، ۳ نماهنگ، ۲۵۴ قطعه شعر به علاوه تاسیس و تمدید ۸ استودیو و مراکز تکثیر کتاب صوتی را صادر کرده است. این آهنگ بهعنوان چهارمین تکآهنگ از اولین آلبوم گروه، برادری بیشتر بخوانید (۱۹۹۵) منتشر شد. خاستگاه بخشی از ابهام زاییهایی که در زمینه شعر به ویژه در کتابهای کهن وجود دارد نادیده انگاشتن این اصل زبانی است که در این کتاب به موارد مرتبط با وزن و قافیه شعر اشاره شده است. مرتضی احمدی در ۹ مرداد سال ۱۳۳۴ با یکی از همکارانش در راهآهن به نام «زهرا جوانشیر» ازدواج کرد و حاصل این ازدواج یک فرزند دختر به نام آزیتا (متولد سال ۱۳۳۷) و یک فرزند پسر به نام مازیار (متولد سال ۱۳۴۰) بود. اين كاری است كه سعيد ناظمی به خوبی از عهده آن برآمده و مضامين جديدی را در قالب الگويی كهن ولی بازآفرينی شده به مخاطب ارائه داده است. Content h᠎as be en　cre᠎at᠎ed ​with t​he　help ᠎of GSA Con tent​ G᠎ener ator D em over sion.

فروشگاه کتاب موسیقی را می خواهید؟

اجرای آواز ابوعطا معمولاً با فرود به محور اصلی دستگاه شور خاتمه مییابد. بخشی از موسیقی مذهبی ایران نظیر اذان و قرائت قرآن معمولاً در گوشهٔ حجاز اجرا میشود و این گوشه دارای حال و هوای عربی» توصیف شدهاست. این گوشه معمولاً با اشعاری در بحر هَزَج مُسَدَّس مقصور (بر وزن مَفاعیلُن مفاعیلن مفاعیل) و بیشتر با دوبیتیهای باباطاهر خوانده میشود. ریشهٔ نام ابوعطا مشخص نیست؛ این آواز با نامهای سارنج و دستان عرب نیز شناخته میشود و ممکن است با یکی از راگاهای همنام هندی مرتبط باشد. گنایچی تسوگه نیز احتمال ارتباط بین ابوعطا با یکی از راگاهای هندی به نام سارَنگ را مطرح میکند. گوشهٔ گبری نیز در پردههای حجاز اجرا میشود و روندی نزولی از درجهٔ پنجم به نت پایهٔ شور، یا برعکس روندی صعودی از درجهٔ چهارم به درجهٔ هفتم شور را دنبال میکند. فرصتالدوله شیرازی معتقد است ابوعطا همان سارنج است (که یکی از شعبههای بیست و چهارگانهٔ موسیقی قدیم ایران بود) و آواز ابوعطا را قسمی از فرود شور تلقی میکند. از همان قماش شخصیتهای بوروکراتیکی که در هر ادارهای میتوان آنها را یافت.